Białe robaki u psa stanowią powszechne zmartwienie dla właścicieli pupili na całym świecie. Pasożyty te, znane również jako tasiemce, bytują w jelitach psa żywiąc się substancjami odżywczymi wchłanianymi z treści jelitowej swojego żywiciela. Może to prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. W poniższym artykule przybliżymy, jak rozpoznać obecność białych robaków u psa, skąd się biorą, jakie objawy mogą powodować oraz jak skutecznie leczyć i zapobiegać infekcji.
Skąd się biorą robaki u psów?
Robaki u psów, zwane także pasożytami wewnętrznymi, mogą pochodzić z różnych źródeł. Poniżej kilka głównych dróg, którymi zwierzęta mogą się zarażać się pasożytami:
-
- Spożycie zakażonego mięsa. Wiele rodzajów robaków, takich jak tasiemce, może być przenoszonych przez zjedzenie zanieczyszczonego mięsa lub padliny.
- Kontakt z odchodami zarażonych zwierząt. Gdy pies ma dostęp do środowiska, w którym przebywają inne zarażone zwierzęta, może dojść do kontaktu z jajami lub larwami robaków, które są wydalane w ich kale
- Połknięcie jaj lub larw zanieczyszczonych glebą. Psy, kopiące w ziemi, w której znajdują się jaja tasiemca, mogą je przypadkowo skonsumować.
- Zakażenie od matki. W niektórych przypadkach, psy mogą urodzić się już zainfekowane robakami, gdy matka była zarażona podczas ciąży lub larwy przeniosły się do płodu przez łożysko.
Białe robaki w sierści u psa
Wczesne stadium infekcji tasiemcami nie zawsze daje wyraźne objawy. Nierzadko zauważamy małe białe lub ryżopodobne ziarenka w sierści lub okolicach odbytu psa. Są to fragmenty tasiemca, które zostają wydalone przez organizm psa i są zauważalne na jego sierści.
W zaawansowanych przypadkach infekcji, tasiemce mogą osiągnąć znaczne rozmiary, sięgając nawet kilku metrów. Wówczas można zauważyć długie, białe, robaki w kale lub na sierści psa. To jasny sygnał, że pies jest poważnie zarażony i wymaga natychmiastowej interwencji weterynaryjnej.
Białe robaki w kupie psa
Obecność białych robaków w kupie psa jest jednym z najbardziej widocznych objawów infekcji. Jeśli zauważysz coś podejrzanego w kale swojego pupila, warto od razu skonsultować się z weterynarzem, aby zdiagnozować problem i wdrożyć odpowiednie leczenie.
Białe robaki na skórze psa
Choć białe robaki żyją głównie w przewodzie pokarmowym psa, niektóre gatunki mogą także migrować do różnych części organizmu, w tym na skórę. To może powodować świąd, zaczerwienienie lub wykwity skórne. W takiej sytuacji niezbędna jest interwencja weterynarza, który dobierze odpowiednie leczenie.
Objawy infekcji białymi robakami u psów
Infekcja białymi robakami u psów, znana także jako tasiemczyca, może objawiać się różnorodnie. Poniżej przedstawiamy są typowe objawy infekcji, które warto znać, aby jak najszybciej podjąć odpowiednie działania.
Na początkowym etapie, pies nie wykazuje wyraźnych objawów. Jednak często możemy dostrzec białe, ryżopodobne ziarenka na sierści psa lub w okolicach odbytu. Te drobne fragmenty to proglotydy, czyli części tasiemców, które zawierają jaja i zostają wydalane z organizmu psa. W zaawansowanym stadium infekcji, tasiemce mogą osiągnąć znaczne rozmiary, sięgając nawet kilku metrów. To właśnie dlatego okresowo można zauważyć długie robaki w kale lub na sierści psa.
Wydalone człony widoczne jako białe robaki w kupie psa stanowią jasny sygnał obecności tasiemców. To łatwo zauważalny objaw, który powinien skłonić właściciela do konsultacji z weterynarzem. Tasiemce, rozwijając się w przewodzie pokarmowym psa, mogą powodować różnorodne zaburzenia, takie jak biegunka, utrata masy ciała, wymioty czy ogólna apatia. Obecność białych robaków w kale psa jest ważnym sygnałem, który może wskazywać na infekcję pasożytem.
Chociaż tasiemce żyją głównie w przewodzie pokarmowym psa, niektóre gatunki, takie jak tasiemiec bąblowcowy mogą przenikać do różnych tkanek, w tym skóry. Wywołują wówczas reakcje alergiczne, powodując świąd, zaczerwienienie lub wykwity skórne w okolicach odbytu. Możemy możemy wówczas zaobserwować u naszego czworonoga charakterystyczne saneczkowanie, czyli przyjmowanie przez niego pozycji, w której tylne łapy są wyciągnięte do przodu, a przednie znajdują się między nimi co jest charakterystycznym objawem obecności białych robaków u psa.
Możliwe powikłania związane z długotrwałą infekcją białymi robakami u psa
Długotrwała infekcja białymi robakami u psa może prowadzić do różnorodnych powikłań zdrowotnych, które warto dokładnie poznać.
- Utrata masy ciała. Bytujące w przewodzie pokarmowym psa glisty, mogą zaburzać wchłanianie składników odżywczych z pokarmu. W konsekwencji nasz czworonóg traci na wadze, co prowadzi do osłabienia i pogorszenia ogólnego stanu zdrowia.
- Anemia. W ciężkich przypadkach infekcji białymi robakami u psów, a szczególnie u szczeniąt, pasożyty mogą prowadzić do utraty krwi, co z kolei może doprowadzić do niedokrwistości, która powoduje osłabienie, apatię, bladość dziąseł i błon śluzowych.
- Niedobory odżywcze. Białe robaki u psa mogą konkurencyjnie konsumować substancje odżywcze, takie jak witaminy i minerały. Ich brak prowadzi do niedoborów odżywczych co negatywnie wpływa na zdrowie i prawidłowe funkcjonowanie organizmu psa.
- Ograniczenia wzrostu u szczeniąt. U szczeniąt, które są szczególnie podatne na infekcje pasożytnicze, długotrwała obecność białych robaków może prowadzić do ograniczenia wzrostu i rozwoju.
Leczenie białych robaków u psa
Skuteczne leczenie infekcji białymi robakami u psa polega na stosowaniu odpowiednich leków przeciwpasożytniczych. Weterynarz dobierze odpowiedni preparat, uwzględniając wagę psa, wiek i stan zdrowia. Po podaniu leku, tasiemce zostaną wydalone z organizmu psa wraz z kałem.
Odrobaczenie psa jest istotnym elementem dbania o zdrowie naszego czworonoga i zapobiegania infekcjom pasożytniczym. Regularne odrobaczanie pomaga kontrolować obecność pasożytów w organizmie psa, minimalizując ryzyko wystąpienia poważnych powikłań zdrowotnych.
Jak często odrobaczać psa?
Częstotliwość odrobaczania psa zależy od wielu czynników, takich jak wiek, tryb życia, środowisko, oraz rekomendacje weterynarza. Zaleca się, aby szczenięta były odrobaczane częściej, niż dorosłe psy, gdyż są one bardziej podatne na infekcje pasożytnicze w okresie wzrostu. Początkowo, szczenięta powinny być odrobaczane co 2-3 tygodnie do momentu osiągnięcia 6 miesiąca życia. Następnie, dorosłym psom zaleca się odrobaczanie co 3-6 miesięcy, w zależności od stopnia narażenia na zakażenie. Jeśli pies mieszka w środowisku o wysokim ryzyku zarażenia, na przykład kontaktuje się z innymi psami na spacerach, uczestniczy w zajęciach grupowych, lub poluje na zwierzęta dzikie, może być konieczne częstsze odrobaczanie. Warto zasięgnąć rady weterynarza, który będzie w stanie dostosować plan odrobaczania do indywidualnych potrzeb psa i zminimalizuje ryzyko zarażenia się białymi robakami u psa
Sposób zbierania kału do badania parazytologicznego
Aby prawidłowo zbierać kał do badania, warto przestrzegać kilku istotnych kroków. Rekomendowane jest zbieranie próbek co drugi dzień o tej samej porze, a najlepiej trzech próbek z różnych wypróżnień. Każda pojedyncza próba powinna zawierać kilka cząstek stolca, zebranych z różnych obszarów kału, a wielkość pojedynczej próbki powinna być co najmniej wielkości fasoli.
Jeśli w domu przebywa więcej niż jedno zwierzę, należy zbadać kał wszystkich osobników, nie tylko chorego. Zaleca się profilaktyczne badanie kału przynajmniej raz, a najlepiej dwa razy w roku, szczególnie po okresie letnim i w przypadku zwierząt w hodowli, psów myśliwskich, pracujących oraz kotów wychodzących.
Diagnoza infekcji tasiemcami opiera się na badaniu kału psa pod mikroskopem, gdzie można zaobserwować jaja lub fragmenty białych robaków w kupie psa.
Przenoszenie infekcji na człowieka
Infekcje białymi robakami u psów mogą stanowić zagrożenie także dla ludzi. W związku z tym, należy zachować ostrożność i przestrzegać higieny podczas sprzątania psich kup. Kluczową rolę odkrywa dokładne mycie rąk po każdym kontakcie z psem i unikanie bezpośredniego kontaktu z jego kałem.
Białe robaki w kupie u psa są tematem, którego nie można bagatelizować. Właściwa opieka i troska o zdrowie zwierzęcia są obowiązkiem każdego odpowiedzialnego właściciela. Dlatego zachęcamy do świadomej profilaktyki, wczesnego rozpoznawania ewentualnych problemów oraz skutecznego leczenia w razie potrzeby. Tylko w ten sposób możemy zapewnić naszym psom długie i zdrowe życie, pełne radości i miłości.
Autor
Martyna OrlikowskaJestem lekarką weterynarii, która od wielu lat interesuje się poszerzaniem swojej wiedzy na temat ras psów i kotów oraz ich predyspozycji do wielu schorzeń wynikających z hodowli. Temat żywienia zwierząt jest nieodłącznym elementem mojej codziennej pracy. Prywatnie jestem właścicielką królika Dextera oraz owczarka szwajcarskiego o imieniu Brego.
